001Veur meziekmeester. Van David, dainstknecht van de HEER.

002t Kwoad schuunt goddelozen in,
daip in zien haart staait hom gain ontzag veur God veur ogen.

003Hai nemt t nait al te naauw,
hai het gain benul van schuld, gain ofkeer van t verkeerde.

004Hai het mond vol van leugens en bedrog,
wies wezen en gouddoun – doar is e mit opholden,

005op bèr brudt hai zien leugens oet,
hai gaait verkeerde kaant oet,

t kwoade gaait hai nait oet zied.

006Joen gunst, o HEER, is hemelhoog,
joen traauw tot aan wolken tou,

007joen gerechteghaid as hoge baargen,
joen recht zo wied as oceoan,

mensken en daaiern red ie, o HEER.

008Wat is joen laifde wat weerd, o God,
mensken schoelen in schaar van joen vleugels,

16 Hai staait verbiesterd:
der is gainent, gainent dij tussenbaaident komt.

Doarom het zien aigen aarm hom hulpen,

zien gerechteghaid het hom ondersteund.

17 Hai dee gerechteghaid aan as n paanzer,
zette haail as n helm op kop,

dee vroak aan as n klaid,

sluig ofgunst om as n mantel.

18 Hai rekent mit elk òf noar dat e doan het:
grammiedeghaid veur zien tegenstanders,

vroak veur zien vijanden,

aailanden zet e t betoald.

09Zodounde is t recht vèr te zuiken,
en blift gerechteghaid boeten ons berèk.

Wie hopen op licht – mor kiek, niks aans as duustern.

wie wachten op helder dag – mor in donkern mout we goan.

10 As blinden grobbeln wie bie muren langs,
wie tasten as lu zunder ogen.

Wie strovveln op kloarlichten dag

of was t op routduuster oavend,

zond en aal, liek we wel doden.

11 Wie brommen altmoal as beren,
wie kloagen as koerende doeven.

Wie hopen op recht – mor dat blift oet,

op redden – mor dij komt nait in zicht.

01De HEER zien aarm kin t wel ofrekken as t om redden gaait,
en heuren kin e ook as t wezen mout,

02mor joen minne meneuvels
schaaiden joe van joen God;

deur joen zunden

holdt hai veur joe zien gezicht bezied

en heurt joe nait.

03Onder t bloud zitten joen handen,
aan joen vingers hangt misdoad;

wat joe over lippen komt, binnen leugens,

joen tong het t drok mit minne zoaken.

06Nou, is dit t vasten nait zo as ik t geern wil:
kettens van onrecht breken,

taauwen van t juk deursnieden,

onderdrokt volk vrijmoaken

en breken t juk van wèl den ook?

07Vasten is toch: joen brood dailen mit dij honger het,
aarme swaalkers aan onderdak helpen,

klaaier geven aan dij noakend omlopen,

joe nait onttrekken aan zörg

veur joen aigen vlaais en bloud?

08Den brekt joen licht deur as t rodoagen,
zel ie opklandern van zaikte en ongemak.

Den gaait joen gerechteghaid aan kop,

pracht van de HEER dekt joe in rug.

09As ie den roupen – de HEER geft beschaaid,
schraif ie om hulp – hai zel zeggen: “Hier bin ik!”

As ie t juk van onderdrokkers ofdoun,

nait laanger meer mit vinger wiezen,

gain proatjes meer verkopen veur t gerecht,

01Roup oet volle bòrst, bedapper joe nait,
zet joen stem oet as n bezuun.

Loat heuren aan mien volk hou rebels of ze binnen,

aan t hoes van Jakob zien zunden.

02Aine dag noa aander vroagen ze noar mie,
mien wegen willen ze geern waiten,

of was t n volk dat gerechteghaid dut

en nait sloeren let t recht van heur God.

Om rechte beslizzens vroagen ze mie,

geern willen ze dicht bie mie wezen.

03“Woarom zol wie vasten? Ie zain t ja toch nait!
Woarom ons zulm vernedern? Ie geven der ja gain acht op!”

Op dag dat ie vasten, bin ie nog op aigen veurdail oet

en beul ie joen sloaven òf.

14 Men zegt: “Hoog stroaten op, hoog ze op,
moak boan der deur, roem ales op

doar mien volk last van het!”

15 Want, zo zegt de hoogverheven HEER,
dij troont veur aiweg – dij Haailege hait:

Ik bin de Haailege dij woont

op n verheven en haaileg stee,

mor net zo goud bie lu mit spiet en beraauw:

ik geef t vernederd gemoud nij levent,

en aan t versloagen haart weer moud.

07Op n haile hoge baargtop muik ie joen liggerij in odder;
doar ging ie hèn om joen ovver te brengen.

08Achter deur en stiel
zet ie joen onnure beelden hèn.

Wied bie mie weg heb ie joe schoamteloos oetkled;

ie kroepen op bèr, sloagen t dek wied open.

Ie moaken n akkoordje mit wèl ie zo geern sloapen willen,

ie bekieken heur schoamte.

09Mit eulie goan ie òf noar Melech,
rij smeer ie joe veur hom in.

Joen bodes stuur ie wied weg,

joa, tot daip in onderwereld tou.

10 Muid moakt joe aal dat geraais,
mor zeggen: “t Nut altmoal niks!” nee, dat dee ie nait.

Aaldeur weer kwam ie vannijs op krachten,

doarom vaal ie der nait bie deel.

09Ie altmoal, daaiern tou t veld oet,
en daaiern oet t bos, kom, eet joe zat!

10 Wachters van mien volk binnen blind,
gain enkel benul hebben ze,

stomme honden bin t, blavven kinnen ze èns nait,

aal gappend liggen ze op grond,

niks laiver as sloapen willen ze.

11 Vreterds binnen t, zat kinnen ze nait.
Dat binnen nou hedders, lu mit gain enkel besef;

heur aigen weegs goan ze altmoal,

elk oet op aigen gewin, aan leste man tou.

12 “Kom aan, ik pak wien,
wie gaiten ons aan haals tou vol draank.

En mörgen gaait t net zo as vandoag,

joa, nog helfte mooier!”

01Zo zegt de HEER:
Stoa veur t recht, dou gerechteghaid,

want stoef bie is komst van mien verlözzen,

en mien gerechteghaid zel eerdoags blieken.

02Gelokkeg mensk dij zo dut,
menskenkind dij zok ter staark veur moakt,

dij aan sabbat denkt, dij in acht nemt,

dij zien haand ter van ofholdt om kwoad te doun.

03Vremde dij zok bie de HEER aansloet
huift nou nait zeggen:

“Wis, de HEER zet mie apaart van zien volk.”

Ook dij lubt is, mag nait denken:

“Ik bin mor n dorre boom.”