Ezechiël Vaal van Jeruzelem aanzegd (3:22- 5:17)

Ezechiël 03

²² Dou wer ik vannijs grepen deur de HEER zien haand. Hai zee tegen mie: “Kom, in t èn, en goa noar boeten tou, noar leegte, want doar zel ik die aantoalen.”
²³ Ik kwam in t èn en ging noar leegte tou. Dou ik doar kwam, zag ik doar de HEER zien verschienen in aal zien stoatsie, net as ik zain haar bie t Kebardaip. Ik luit mie plat veurover op grond valen.
²⁴ Dou kwam n gaist in mie; dij hulp mie in t èn. “Manmensk, goa in hoes,” zee de HEER tegen mie, “en sloet die op.
²⁵ Men zel die mit taauwen vastbinden, dast nait meer noar boeten tou en onder mensken kommen kinst.
²⁶ Dien tong loat ik aan dien verhemelte vastbakken, dast stom bist. Magst heur nait meer woarschaauwen: t is nou ainmoal n rebels volk.
²⁷ Mor as ik die weer aantoal, zelstoe weer proaten kinnen. Den most tegen heur zeggen: 'Dit zegt God, de HEER …!' En dij lustern wil, dij lustert; dij dat nait wil, lustert mor nait: t is ja n rebels volk.

⁰¹Manmensk, pak n klaaibredje veur die en taiken doar n stad op: Jeruzalem.
⁰²Loat hom belegern, smiet n staarke waal op, moak ter n störmdaam omtou, moak n legerkaamp in odder en zet störmrammen om stad tou.
⁰³Den mostoe n iesdern bakploat pakken. Zet dij as n muur van iesder tussen die en stad in en kiek ter goud noar: stad wordt belegerd, en doe bist degene dij dat dut. Dit altmoal zel n taiken wezen veur t volk van Israël.
⁰⁴Den most op dien linkerzied liggen goan en dij schuld van t volk van Israël droagen loaten – aal doagen dastoe op dij zied ligst, zelstoe heur schuld droagen.
⁰⁵Drijhonderdtnegenteg doag laank geef ik die dat pak te droagen: ain dag veur elk joar dat t volk van Israël schuldeg west het.
⁰⁶Astoe mit dij doagen kloar bist, mostoe vannijs liggen goan: diskeer op rechterzied, en schuld van t volk Juda droagen, vatteg doag laank: ain dag veur elk joar geef ik die dat pak te droagen.
⁰⁷Blief kieken noar t belegerde Jeruzalem, struup die maauwen op en profetaaier tegen stad.
⁰⁸Ik zel die mit taauwen vastbinden, dastoe die nait van aine zied op aander draaien kinst, krekt zo laank tot aal doagen dastoe stad belegern dust, verbie binnen.
⁰⁹Pak waait, gaarst, bonen, linzen, gierst en spelt. Dou ales mitnkander in n pot en bak ter brood van. Aal dij drijhonderdtnegenteg doag dastoe op dien zied ligst, krigstoe dat te eten.
¹⁰ Brood dastoe opetst mout ofwogen worden: krigst mor twinneg sjekel doags, ieder dag vannijs.
¹¹ Dien drinkwotter mout ook ofmeten worden: krigst nait meer as ainzèsde hin, ieder dag vannijs.
¹² Doe most ook nog n gaarstekouk opeten, dijstoe veur ogen van mensken bakken most op menskenpoep.
¹³ Op zulfde menaaier zellen Isrelieten heur brood onraain opeten, want ik zel ze verbannen noar aander volken.”
¹⁴ “Och heden, HEER, mien God,” zee k, “k heb nog nooit wat onraains had en nog nooit van mien levent heb k vlaais van n dood of verropt daaier eten. Onraain vlaais heb k nog nooit in mond had.”
¹⁵ Dou zee e tegen mie: “Nou, goud! Om mie magst koumis bruken in stee van menskenpoep om dien brood op te bakken.”

¹⁶ Hai zee der nog bie: “Manmensk, paas op! Al gaauwachteg zel ik in Jeruzalem t brood dat t volk in t èn holdt, betuun moaken. Bezörgd zellen ze den t brood dat ze eten mouten, ofwegen en versloagen t wotter dat ze drinken mouten, ofmeten.
¹⁷ Joa, roadeloos zellen ze worden van honger en van dörst, ze zellen om haals kommen, omreden ze binnen schuldeg.

⁰¹Manmensk, pak n schaarp sweerd, bruuk dij as scheermès en scheer die hoar op kop òf en board ter bie. t Hoar most op schoal leggen en verdailen.
⁰²As tied van belegern op n èn lopt, most n daarde dail midden in stad verbranden, n daarde dail mostoe boeten stad mit dat sweerd fien hakken, en n daarde dail most oetstreuen in wind – ik zel vluchtelingen mit mien sweerd achternoazitten.
⁰³n Beetje hoar mostoe apaart holden en in plooi van t jak opbewoaren.
⁰⁴Doar mostoe nog weer wat ofpakken, dat midden in t vuur smieten en doarin verbranden. Oet dat vuur zel n vlam oversloagen noar t haile volk van Israël.

⁰⁵Dit zegt God, de HEER: Zo gaait t ter nou heer mit Jeruzalem. Midden maank aander landen haar ik t hèn zet, mit aander volken der omtou.
⁰⁶Mor t is in opstand kommen tegen mien veurschriften en t het zok nog goddelozer gedroagen as aander volken. t Het nog slimmer tegen mien geboden zundegd as dij landen der omtou. Dij der wonen hebben mien veurschriften niks in reken had en nait noar mien geboden doan.
⁰⁷Doarom – zegt God, de HEER – omreden ie hebben joe nog slimmer misdroagen as volken om joe tou, omreden ie hebben nait noar mien geboden doan en mien veurschriften nait opvolgd, net zo min as dij van volken om joe tou,
⁰⁸doarom – zegt God, de HEER – zel ik joe integen kommen. Ik zel joe stravven in t zicht van dij volken.
⁰⁹Omreden doe hest die zo aldervrezelkst misdroagen, Jeruzalem, zel ik die swoarder stravven as ik ooit ain doan heb of doun zel.
¹⁰ Olders zellen heur kinder opeten en kinder heur olders. En dij der nog overblieven, zel ik noar aal windstreken verstreuen. Zo zel ik joe stravven.

¹¹ Doarom, zo woar as ik leef – zegt God, de HEER – omreden ie hebben mien haailegdom onnuur moakt mit joen vrezelk wangedrag, doarom zel ik joe mit mien sweerd koalscheren. Ik zel joe nait ontzain en gain meedlieden hebben.
¹² n Daarde dail van dien inwoners, Jeruzalem, zel aan binnenkaant van joen muren staarven van pest en honger. n Daarde dail zel doarboeten deelsoabeld worden en n daarde dail zel ik noar aal windstreken verstreuen en mit t sweerd achternoazitten.
¹³ Ik zel mien kwoadens op heur stillen en mien gram vrij loop loaten totdat mie t haildaal noar t zin is. As ik mien gram op heur stild heb, zellen ze besevven dat t mien ofgunst was dij mie zo spreken dee.
¹⁴ Die, Jeruzalem, veraander ik in n puunbult en n spot veur volken om die tou, in t zicht van elkenain dij der langs komt.
¹⁵ Doe zelst bespot en belasterd worden en n woarschaauwen en ofschrik wezen veur volken om die tou, as ik die in mien glìnne gram stravven zel, as ik mit die ofreken zel in mien grammiedeghaid – ik, de HEER, heb sproken.
¹⁶ Ie zellen bespot en belasterd worden as ik kwoaie pielen op joe ofschait, pielen van honger dij dood en verdaarf zaaien. Ik zel ze op joe ofschaiten en joe vergraimen. Ik zel t brood dat joe in t èn holdt, betuun moaken, ik zel joe honger lieden loaten.
¹⁷ Ik zel honger op joe ofsturen en wilde daaiern: zo zel ie joen kinder verlaizen. Pest en dood zellen joe tamtaaiern, mit t sweerd zel ik joe roaken – ik, de HEER, heb sproken.”