Jesaja 17
01Oetsproak over Damascus.
Dè! Damascus zel gain stad meer wezen,
der blift nait meer as n puunbult van over.
02Steden van Aroër liggen der verloaten bie,
open en bloot veur koppels vij.
Dij kinnen der oetpoesten,
zunder dat ain heur opjagt.
03t Is doan mit Efraïms bolwaark,
t is oet mit t keunenkriek van Damascus,
mit wat ter overbleef van Aram.
t Zel heur net zo vergoan as mit eer en glorie van Israëls zeuns
– zegt de HEER van de machten.
04Dij dag blift van Jakob zien glaans nait veul over,
vet as spek, wordt e vèl over bonk.
05t Gaait net as bie n zichter:
dij pakt haalms beet en mit haand slagt e oaren der òf,
t gaait net as bie t oaren zuiken in t daal van Refaïm:
06der blift nog wat zitten,
zo as bie t olievenschudden,
nog twij, drij vruchten hoog in top,
nog vaaier of vief aan takken van boom,
– zegt de HEER, God van Israël.
07Dij dag zellen mensken acht geven op dij heur moakt het,
heur oog richten op Haailege van Israël.
08Ze kieken nait meer om noar heur altoars
dij ze mit aigen handen moakt hebben,
en noar haailege poalen en wierookbranders
dij ze mit aigen vingers veurnkander knuterd hebben.
09Dij dag zellen joen verstaarkte steden der bie liggen
as oetsturven plekken in t bos,
op baargtoppen doar men vottrokken is
oet benaauwdens veur Israëls zeuns: ain toesternust!
10 Want ie hebben God vergeten, dij joe aaltied hulp,
ie hebben nait meer docht aan rots, dij joen bolwaark is.
Doarom leg ie toenen aan veur Adonis,
en poot ie der stekken veur vremde goden.
11 Dag, dat ie ze aanlegd hebben, loat ie ze al oetgruien,
bluien loat ie ze op dag dat ie ze poot hebben.
Mor vrucht komt ter nait van,
dij dag van zaikte en zeerte doar niks aan te doun is!
12 O wai, geroas van aal dij noatsies, nait te tellen,
geroas van boldernde golven,
t rommeln van volken
as t boldern van boldernd wotter.
13 Volken boldern as boldernd wotter.
Mor God stekt voest tegen heur omhoog,
en doar goan ze: der vandeur,
as kaf op baargen, votstoven deur wind,
as blad, dwirrelnd in störm.
14 Soavends wer schrik ter nog in jagd,
mor eer t mörgen is, binnen ze der al nait meer.
Dat staait heur te wachten dij ons beroven,
zo lopt t òf mit lu dij ons buzen leeghoalen.
