12 Doarom – zegt de HEER – kom nou bie mie weerom, mit hail joen haart, mit vasten, troanen en raauwen.
13 Scheur joen klááier nait, mor joen háárt! Kom bie de HEER, joen God, weerom. Hai is ja genoadeg en vol laifde. Hai staait altied kloar veur vergeven.
14 t Kin wezen dat hai zien vonnes intrekt en der spiet van krigt. Meschain het hai toch nog wat om joe te zegen! Den kin ie weer ovvers brengen van waait en wien aan de HEER, joen God.
15 Bloas ramshoorn op Sion,
kundeg n vastentied òf,
roup mensken op tou n plechteghaid.
16 Breng t volk bie nkander,
loat Israël zok zuvern.
Breng ze bie nkander, altmoal, ol mensken,
kinder, ook lutje potjes dij nog aan bòrst binnen.
Loat alderdeegs brudeman van bèr òf kommen,
en t bruudje oet heur sloapvertrek.
17 Priesters, knechten van de HEER,
ie mouten beden en smeken in tempel,
tussen veurhof en altoar:
“Och HEER, spoar joen volk, joen aigendom,
lever t nait oet aan t schelden en schimpen van aander volken.
Woarom zollen dij spotten maggen:
‘Woar blift heur God nou?’”
