017 Mor zai gingen deur mit tegen hom te zundegen,
mit heur rebulie tegen Alderhoogste, dou in dij wildernis.
018 Zai hebben God oetperbaaierd
en vruigen om zat eten.
019 Zai offrontaaierden God
mit te zeggen: “Kin God in woestijn
eten kloarzetten?
020 Woarachteg, hai sluig op rots,
der kwam wotter oet,
beken laipen over –
zol hai den ook brood geven kinnen
of zien volk van vlaais veurzain?”
021 Van dij gevolgen dat de HEER grammiedeg wer dou hai t heurde,
hai wer slim kwoad op Jakob,
zien vergrèldhaid op Israël wer aalaan slimmer.
022 Want zai haren God nait leufd,
nait op zien hulp vertraauwd.
023 Hai bestelde wolken boven heur,
hemeldeuren gingen open,
024 manna regende op heur deel.
Hai gaf heur hemels witzoad,
025 brood van engels atten zai aalmoal,
hai stuurde heur zat eten.
026 Hai juig aan hemel oostewind op,
zien kracht dee zudewind opsteken,
027 hai regende vlaais as stof op heur deel,
vogels machteg as zaandkorrels bie zee,
028 hai luit heur deelkommen midden in t kaamp,
om heur tènten tou.
029 Dou atten zai zok meer as zat,
hai gaf heur woar zai heur zinnen op zet haren.
030 Heur honger was amper over,
– ze haren mond nog nait leeg –
031 of God zien grammiedeghaid kwam op heur deel,
heur staarke kerels muik hai dood,
jonges van Israël werden ombrocht.
032 Mor zai bleven zundegen,
op zien wonders deden zai niks oet.
033 Dou muik hai n èn aan heur doagen mit n leste zucht,
en aan heur joaren mit n schok.
034 As hai heur doodmuik, den vruigen zai noar hom,
zai bekeerden zok en zöchten gaauwachteg om God,
035 dou kwam heur in t zin dat God heur rots was,
God, de Alderhoogste, heur verlözzer.
036 Mor zai muiken hom wat wies,
vertelden niks as leugens,
037 zai stonden nait van haarten aan zien zied,
wazzen nait traauw aan zien verbond.
038 Mor hai is barmhaarteg, vergeft heur zunde,
en let heur nait in t verdaarf lopen,
zien vergrèldhaid bindt hai ieder bòt weer in,
zien kwoadens holdt hai in tuur.
039 Hai nam in bedenk dat zai van vlaais en bloud binnen,
n zuchtje, dij votvlugt en nait weeromkomt.