Johannes 3 : 14-12

¹⁴ Mor t zel mie net zo vergoan as dij bronzen slaang, vrouger in woestijn. Mozes het dij destieds op n hoge poal stoken. Ik, Menskenzeun, mout ook op n hoge poal stoken worden.
¹⁵ Elk dij vertraauw in mie het, zel veur altied leven blieven.
¹⁶ Op zo’n menaaier het God zain loaten dat e van mensken holdt: zien Zeun – zien ainegste alderdeegs! – het e der hènstuurd. Elk dij vertraauw in hom het, zel nait omkommen: dij blift leven veur altied.
¹⁷ God het zien Zeun nait omdeel stuurd noar mensken tou om heur te veroordailen. Nee, om mensken te redden!
¹⁸ Doarom wordt gain mensk dij vertraauw in hom het, veroordaild. Mor wèl dat nait het, het zien vonnes al te pakken. Haar e ainegste Zeun van God mor vertraauwen mouten!
¹⁹ Wat holdt dat vonnes in? t Licht schient middenmaank mensken. Mor laiver as in t licht, leven mensken in t duustern. Den zugt gain mensk wat veur minne dingen ze doun.
²⁰ Elk dij minne dingen dut, het ja n hekel aan t licht; hai blift ter bie vot. Aans zol e ja aldernoarst veur schandoal stoan.
²¹ Mor ain dij dingen dut dij t licht aal velen kinnen, zöcht t licht aal op; den kin elk zain wat of e doan het, en hou: om God t noar t zin te moaken.”