14 Mor t zel mie net zo vergoan as dij bronzen slaang, vrouger in woestijn. Mozes het dij destieds op n hoge poal stoken. Ik, Menskenzeun, mout ook op n hoge poal stoken worden.
15 Elk dij vertraauw in mie het, zel veur altied leven blieven.
16 Op zo’n menaaier het God zain loaten dat e van mensken holdt: zien Zeun – zien ainegste alderdeegs! – het e der hènstuurd. Elk dij vertraauw in hom het, zel nait omkommen: dij blift leven veur altied.
17 God het zien Zeun nait omdeel stuurd noar mensken tou om heur te veroordailen. Nee, om mensken te redden!
18 Doarom wordt gain mensk dij vertraauw in hom het, veroordaild. Mor wèl dat nait het, het zien vonnes al te pakken. Haar e ainegste Zeun van God mor vertraauwen mouten!
19 Wat holdt dat vonnes in? t Licht schient middenmaank mensken. Mor laiver as in t licht, leven mensken in t duustern. Den zugt gain mensk wat veur minne dingen ze doun.
20 Elk dij minne dingen dut, het ja n hekel aan t licht; hai blift ter bie vot. Aans zol e ja aldernoarst veur schandoal stoan.
21 Mor ain dij dingen dut dij t licht aal velen kinnen, zöcht t licht aal op; den kin elk zain wat of e doan het, en hou: om God t noar t zin te moaken.”
