As t rodoagen over baargen,
komt n volk dichterbie, groot en staark,
zo as ter nooit ain west het ale tieden deur
en der nooit weer ain kommen zel,
zo laank as mensken leven.
03Van veuren vretend vuur,
van achtern verterende vlam.
Veur heur ligt t laand as n hof van Eden,
n koale wildernis blift over achter heur –
der is gain ontlopen aan,
veur niks en naimand nait.
04Peerden lieken t wel,
joa, striedpeerden, zo stoeven ze der over.
05Op t rabbeln van striedwoagens,
zo heurt t net as ze over baargen roazen,
op t kniddern van stro in t vuur,
op t geluud van n reusachteg volk,
dat zok kloarmoakt veur t gevecht.
06As mensken t zain, krimpen ze in nkander,
altmoal spierwit om kaam.
07Zo kommen ze aanstoeven,
veur gain mensk benaauwd,
as soldoaten bestörmen ze muren.
Elk komt ter liek op aan,
wil nait van wieken waiten.
08Ain drokt aander nait opzied,
elk blift op zien stee.
As ter al gounent bie omkommen,
zai verbreken t verband nait.
09Ze bestörmen stad,
klimmen over muren hèn,
goan mit geweld in hoezen,
as daiven kroepen ze deur vènsters.
10 As mensken t zain, schudt eerde
en trilt hemel;
zun en moan worden duuster,
steerns doun t licht oet.
11 Want t is de HEER –
hai let zien stem heuren
mit dunder en geweld veur zien leger oet,
zien kriegsmacht is kolesoal,
wat hai zegt wordt doan –
men staait ter versteld van.
Joa, dag van de HEER is groot,
dik ontzag hebben mensken der veur,
wèl kin dij dag verduren?
