01Dit is t woord dat de HEER richtte tou Joël, Petuël zien zeun.
02Heur noar wat ik zeg, ie oldsten,
ie altmoal, inwoners van t laand, dou joen oren open!
Heb ie zoks ooit eerder mitmoakt,
of joen veurolden, meschain?
03Vertel t aan joen kinder,
loat joen kinder t weer aan heurent vertellen,
aine generoatsie aan aander.
04Wat aine sprinkhoan stoan luit, het aander ofknoagd,
wat twijde oversluig, het daarde ofmaaid,
en wat overbleef noa daarde, het vaaierde koalvreten.
05Wakker worden, ol zoeperds, en reer,
jammer t oet, ie wiendrinkers,
om wien dat joe ofnaast is.
06n Volk, staark en nait te tellen,
doar is mien laand deur overvalen,
mit tanden as van n laiw,
mit koaken zo grofdoadeg as van n laiwin.
07Dooie takken het e moakt van mien droevebos
en branholt van mien viegeboom,
koal en noakend binnen ze, ondersteboven trokken,
wit en soor binnen toeken.
08Joa, treur mor – net as n jong bruudje,
haildaal in t swaart,
in raauw om man van heur jonge joaren.
09Woar is nog waait en wien
veur ovvers in t hoes van de HEER?
In treur zitten priesters, zien knechten.
10 t Laand ligt ter versloagen bie,
dreuge grond is bedrokt,
want t koorn is vernaild,
wien verdreugd, eulie vot.
11 Boeren, loat joen mismoudeghaid mor zain,
wienboeren, jammer t mor oet,
om joen waait en joen gaarst,
om gemoak van t laand:
niks is t worden.
12 Droevebos is verdreugd,
en soor is viegeboom;
grenoatboom, doadelpaalm en appelboom,
joa, ale bomen binnen verdreugd.
Verdreugd is alderdeegs wil van mensken.
13 Priesters, dou swaart raauwgoud aan,
roup t mor oet, dij t altoar bedainen,
kloag haile naacht mor deur, knechten van mien God,
want ovvers van waait en wien kwammen God zien hoes nait in.
14 Kundeg n vastentied òf
en schrief n plechteghaid oet,
roup oldsten bie nkander
en inwoners van t laand,
in t hoes van de HEER, joen God,
en reer t oet veur de HEER!
