09In t èn, in t èn!
Moak joe staark, aarm van de HEER!
In t èn as in doagen van aleer,
as in laankmanstieden.
Was ie t nait dij Rahab in braiten haauwden,
en droak doodstoken hebben?
10 Heb ie t nait west dij zee opdreugen dee,
t wotter van grode, daibe kolk,
dij deur zee n pad boande,
dat verlösten der langs konden?
11 Dij vrijmoakt binnen deur de HEER kommen weerom,
jubelnd zellen ze Sion ingoan,
mit kroon van aiwege bliedschop op kop.
Joa, bliedschop en vreugde kommen over heur,
wieken zellen last en lieden.
12 Ik, ikzulm bin t dij joe bemoudegt.
Wèl bin ie den, dat ie benaauwd binnen
veur n mensk dij oet tied komt,
of veur n menskenkind dij as gras vergaait?
13 Ie vergeten de HEER, dij joe moakt het,
hai het hemel oetspraaid
fonnementen van eerde legd.
Aalaan zol ie benaauwd wezen, haile dag deur,
veur hoagelse kwoadens van tiran
nou dij t aanlegt op joen ondergang!
Woar blift verdrokker nou mit zien grammiedeghaid?
14 Dij vaast zit in boeien wordt gaauw lösloaten,
hai zel nait staarven,
nait in t graf te laande kommen,
zien levenskracht let hom nait in de steek.
15 Want ik bin de HEER, joen God,
dij zee opjagt dat golven der over broezen,
HEER van de machten is zien noam.
16 Ik heb joe mien woorden in mond legd,
in schaar van mien haand heb ik joe burgen,
ik dij hemel oetspraaid heb
en fonnementen van eerde legd,
dij tegen Sion zegt: “Doe bist mien volk!”