27 Dou vattiende naacht aanbroken was van dat we op Adrioatische Zee rondswaalkten, mainden metrozen midden in naacht dat ter laand in de buurt kwam.
28 Ze gooiden t lood oet: t bleek heur dat t doar twinneg voam was. n Èndje wieder deden ze t nog es: doar bleek t mor vieftien voam te wezen.
29 Baang dat ze wel ais op klippen lopen konden, gooiden ze van t achterschip òf vaaier ankers oet. Ze beedden of t gaauw dag worden mog.
30 Mor metrozen legden t ter op tou van t schip òf te kommen. Dat ze luiten sloep in zee deel, zo t haitte om aan veursteven ankers oet te brengen.
31 Dou zee Paulus tegen kaptaain en zien soldoaten: “As zai nait aan boord blieven, kin ie nait red worden!”
32 Dou kapten soldoaten taauwen van sloep deur en luiten dij in zee valen.
33 Zo laank as t nog duurde veurdat t licht worden zol, pittjede Paulus elkenain der tou aan toch wat te eten. “Nou al vattien doag,” zee e, “zit ie mor aal mit n lege moag òf te wachten. Eten heb ie hail nait aan west.
34 k Road joe doarom aan wat te eten. Dat zel joen redden te goude kommen. Ie zellen der ja altmoal zunder n schram van òf kommen.”
35 Dou e dit zegd haar, nam hai n brood, daankte God doar of ze altmoal bie wazzen, brook t, en begunde te eten.
36 Dou kregen ze altmoal weer moud en begunden ook te eten.
37 Mit mekoar was wie mit twijhonderdzesenseuventeg man aan boord.
38 Dou ze zok zat eten haren, muiken ze t schip lichter deur t koorn in zee te smieten.