13 Dou wind den ook, al was t mor swak, oet t zuden begunde te waaien, dochten ze: “Nou bin we woar of we wezen willen!” Dat ze lichtten t anker en zaailden zo dicht meugelk onder kust van Kreta langs.
14 Mor t duurde mor even dou kwam der n störmwind, dij doar Eurakylon hait, van t aailaand omdeel valen.
15 t Schip wer mitsleept en kon kop nait op wind holden, dat wie mozzen t opgeven en ons drieven loaten.
16 Dou we in lij van t aailandje Kauda kwammen, kon we mor naauw sloep te pakken kriegen.
17 Zai hiesden hom aan boord en sluigen as noodmoatregel koabels om t schip tou. Baang dat ze op de Syrte smeten worden zollen, huilen ze t tuug omdeel en luiten zok dou drieven.
18 Aanderdoags, dou störm ons slim tamtaaierde, zetten ze t ain en aander overboord.
19 Op daarde dag smeten ze aigenhandeg t scheepstuug in zee.
20 Dou der doagenlaank gain zun of steerns te zain wazzen en n swoare störm over ons hèn roazen bleef, was we in t leste ale hoop kwiet dat we t levent ter òf redden zollen.
21 Noar eten wer zuver nait toald. Mor dou ging Paulus tussen heur in stoan. “Manlu,” zee e, “ze haren noar mie lustern mouten en nait van Kreta vandoan voaren. Den haren ze zok dizze tamtoatsie en dizze schoa spoaren kind.
22 Mor alderdeegs zo as t ter nou veur staait, road ik joe: loat moudveren nait hangen! Gainain van joe zel t levent ter bie verspeulen, bloots t schip gaait verloren.
23 Vannaacht kwam der ja n engel bie mie van God bie wèl ik heur en dij ik dain.
24 ‘Wees mor nait baang, Paulus!’ zee e. ‘Doe komst veur kaaizer. Dat mout! En most es heuren: ale lu dij mit die op dizze boot zitten, hest ter van God nog bie kregen.’
25 Doarom lu, hol moud! Ik neem ja van God aan dat t net zo goan zel as mie zegd is.
26 Wie mouten op ain of aander aailaand te laande kommen.”